در ستایش زندگی

    خبر پیدا شدن پیکر کوهنوردهای توچال و اشنویه دوباره توی غم غرقم میکنه. انگار خیلی فرقی نمیکنه چقدر گذشته باشه، بالا بریم پایین بیایم، دلمون باز باشه یا تنگ، اون غم قلمبه همیشه یه گوشه ی این دل نشسته و خیال تکون خوردن هم نداره.

      یادتونه پارسال این موقع چقدر واسه عید و شلوغی مهمون ها نک و ناله میکردم؟ خدا قربونش برم همچین گذاشت توی کاسه مون که از الان تا همیشه و از ته دل، فقط "الحمدلله".